آیا

آخرین پستِ قبل از خدمت.

اگه کرونا زندمون بزاره یکی دو ماه دیگه برمیگردم.

کمی دَم

هوا یه خورده دَمه.

و خیلی خوابم میاد.

ترجیح میدم تا 1 دقیقه‌ی دیگه بخوابم، ولی حداقل نیم ساعت تا اون لحظه باقی مونده.

یه خورده احساسِ خفیفِ درد داخل گردن و کتف میکنم، کاش نمیکردم.

احساسِ نسبتاً ناخوشایندی دارم.

 

باز من [موقتاً] 24 سالمه،

وای به حالِ اون،

وای به حالِ ایشان...

 

داریم میریم کجا؟

همه چیز به هیچ می‌ماند و می‌مانم - اواخر فروردین 1399

بی اِنتِظار دیدِنِش

وا باد اَرفتِن عالَمِت

 

عُمْر گذشتَه پَس نِتا

چاره ی دَردِت غُصَّه نین

 

دِلِت سیا، مُودِت سَفید

دِلتَنگ اَزی بشْتِر مَنین...

 

پ ن: یه ترانه از خنیاگر جنوب، ابراهیمِ منصفی بزرگ.

گویش این ترانه بندریه. و درسته بندری و هرمزگانی نیستم، ولی از تک تک کلماتش لذت میبرم و لذت میبرم و لذت میبرم... 

صرفاً لذت.

ابراهیم منصفیِ عزیز. خنیاگرِ غمگینِ جنوب...

این روزها، این...

این روزا حسابی وقتم پُره و سرم شلوغ. جوری که هر کاری می‌کنم نمیتونم 1 ساعت زمان از لاش بکشم بیرون واسه اتمامِ "سقوطِ" کامو.

نظرم راجب قرنطینه چیه؟ هیچ.

قرنطینه چه تاثیری روم گذاشته؟ هیچ. 

این 1 سالِ آخر رو درونِ اتاقم گذروندم. به جز خردادِ عزیزِ 98 که رفته بودم ناکجا و تو خونه بند نمیشدم و شب و روز تو کوچه و خیابون و کوهاش سرگردون بودم. 

11 ماه از یک سالِ اخیر رو خونه بودم و درونِ اتاقم. و خیلی وقتا به صورتِ خودخواسته 30 یا 40 روز بیرون نمیرفتم. پس هنوز قرنطینه فشاری بهم وارد نکرده و شرایط رو عادی میبینم. البته واسه اهلِ خونه ناراحتم. اونا کم کم دلشون میپوسه تو خونه! ای بابا. پس کاش تموم شه قرنطینه.

 

این روزا به جز سایتم درگیرِ نوشتن هم هستم. نوشتنِ هدفمند و با برنامه‌ی یه چیزِ جالب. یه چیزی که بتونه افرادو جذب خودش کنه. یه چیزی که حرفی برای گفتن داشته باشه. میتونم تمومش کنم؟ میتونم. فعلاً روی غلتکه. هر چند خیلی کم کم پیش میرم، ولی عجله ای هم ندارم و بنظرم همه چی روی غلتکه. قصد دارم قبل از سی سالگی یه چیزِ نسبتاً بزرگ بنویسم. 5-6 سال زمان دارم. وقتِ کمی نیست، البته برای نوشتن! وگرنه که 50 سال هم وقتِ کمیه برای زیستن.

 

برم کتابچه ی امیدو بخونم. 4-5 روزه واسم فرستاده و گفته نظر بدم. برم که امروز بخونمش. 

بای

 

پ ن: شدیداً در تمنایِ یه انزوای عمیق و اصیلم. منظورم از تمنّا آرزوئه. بعضی وقتا خودمو تو اون حالت تصور میکنم و از دیدنِ تصویرم جلویِ یه غروبِ نارنجی لذت میبرم. امیدوارم زودتر دوای این کرونای وامونده رو بسازن تا زندگی جریانشو از سر بگیره. 

دوس دارم برسم به اون انزوای کوتاه مدتی که آرزوشو دارم. برسم و یه کم انرژی بگیرم برای بعدها. 

صبح

بارون میزنه؛ زیاد. الان تگرگ هم زد و بالاخره تونستم از داخل آپارتمان صدای بارندگی رو بشنوم. صدا جوری بود که اولش ترسیدم.

احساس میکنم پارسال بیشتر بارون زد، خیلی بیشتر. پارسال کدومش بود؟ یادم اومد. با دایی اینا رفتیم میونِ کوه، از لا به لای تپه ها و علفا یه رود زلالِ باریک راهشو باز کرده بود و جاری بود به سمتِ رودِ گل آلودِ پایین. زیر بارون چایی خوردیم. خیلی خیس شدم. بعد از ظهرش هم خوابیدم. یادم اومد.

چقدر عید امسال عید متفاوتیه. کَشکااااام. متفاوت ترین حالتِ ممکنه، خیلی غیر قابل منتظره بود، عیدی که نفهمی چی شده و 10 روزشو تو اتاقت گذرونده باشی. حالا که قرار بود کرونا به نوعِ انسانی بدل شه کاش سالِ 92 یا 93 این اتفاق میوفتاد. اون سالا دوس نداشتم عیدی در کار باشه.

 

این‌روزا بیشتر به سایتم میرسم. به وضوح رو به پیشرفته و نمودارا و درصدهای گزارشات بیانگرِ روندِ مثبتن. کانال تلگرامشو هم راه انداختم، تو قدمِ اول هم 1K ممبر فیک خریدم. خوب دارن پیش میرن کارای سایت.

 

10/01/1399 . دهم فروردین هزار و سیصد و نود و نه. 

 

تقریباً همین.

چه خواهد شد بگویید ای رفیقان؟!

الا ای آهوی وحشی کجایی / مرا با توست چندین آشنایی
دو تنها و دو سرگردان دو بی کس / ددو دامت کمین از پیش و از پس
بیا تا حال یکدیگر بدانیم / مراد هم بجوییم ار توانیم
که میبینم که این دشت مشوش / چراگاهی ندارد خرم و خوش
که خواهد شد بگویید ای رفیقان / رفیق بیکسان یار غریبان
مگر خضر مبارک پی در آید / به یمن همتش کاری گشاید

چو آن سرو روان شد کاروانی / ز شاخ سرو می کن سایبانی
لب سرچشمه ایی و طرف جویی / نم اشکی و با خود گفتگویی
به یاد رفتگان و دوست داران / موافق گرد با ابر بهاران
چو نالان آیدت آب روان پیش / مدد بخشش ز آب دیده خویش
نکرد آن همدم دیرین مدارا / مسلمانان مسلمانان خدارا
مگر خضر مبارک پی تواند / که این تنها به آن تنها رساند

 

پ ن: این شعرِ جنابِ حافظ رو فرامرز اصلانی خونده، چقدر قشنگ هم خونده...