بعد از کلی فرار کردن رسیدم به آخر مسیر، به یک سربالایی صعب العبور و کریه. راهِ فراری نمانده.
تا امشب 5 ماه از سال جدیدِ قبل را گذارنده ام، و کلاً سه تا مطلب اینجا نوشتم، توی این ماه‌های پرفشار و پرکار و پرماجرا.
چند ماه مانده به انتهای مجرد بودنم. دارم زن میگیرم. چند ماه فقط. کمتر از انگشتان یک دست. خیلی کم. و من کجای کارم؟ روبروی یک سربالاییِ نتراشیده‌ی صعب العبور، مقابلِ بن بست، پر از فکر و دغدغه و مشغله و مسئولیت.
10-12 روزی هست که سر کارم. کارِ شلوغ و پلوغ و سنگین و پر مسئولیت و داستان دار. این مدت له شدم لا به لای فشار کارها. یک نیمکره‌ی مغزم هم که دائم به فکر چیزهای دیگر است. یک سر و هزار سودا.
بعضی وقتها با خودم میگویم: شکر خوردم که جوری زندگی کردم که امروز 400 صفحه فشار رویم باشد، چکار میتوانم بکنم؟ هیچ. تماشا و تلاش بیشتر برای دست و پا زدن و غرق نشدن. بعد میگویم: "این بود زندگی؟". و برای خودم تاسف میخورم که دستی دستی خودم را درگیر سیلاب مسائل و معضلات زندگی کرده ام. ولی چه میشود کرد؟ هیچ، فقط دست و پا زدنِ بیشتر، باید تلاش کرد غرق نشد، باید تا لحظه آخر دست و پا زد. منم دست و پا میزنم. کورکورانه، ناامیدانه، خوش‌خیالانه، با دهنِ پر از آب، لا به لای سرفه، بعد از نفس عمیق، قبل از موجِ بعدی، إلى العافیه...
بعد از همه‌ی این غرولند ها، امشب خیلی بی هوا به خانه و خانواده گفتم: احساس میکنم بعد از این همه مشغله دلم یک مسافرتِ خیلی خوب میخواهد. و همانقدر بی هوا میخواهم شال و کلاه کنم به سمت ناکجا! هنوز هم هضمش نکردم. باید بخوابم و بیدار شوم و فردا به موضوع فکر کنم. تا رفتن چند روزی مانده.
و من؟ هنوز هم هضمش نکرده ام. باور نمیکنم که دارم میروم، برای آخرین بار.
