یه ساعت پیش با داداشم تو اینستا چَت میکردیم، یهو پرسید نظرت راجب آلبوم اِبی چی بود،
و یادم افتاد با وجود اینکه به محضِ انتشار دانلودش کردم ولی هنوز گوشِش ندادم. به خاطرِ اینه که جدیدا (یک سالِ اخیر) کم آهنگ گوش میدم و واسه همین، مقوله ی موسیقی همیشه تو ذهنم نیست. خوبیِ این موضوع اینه که وقتی میرم سراغ موسیقی، میشه یه راهِ نجات!
و الان گوش دادم آلبوم جدید اِبی رو. بد نبود، البته که در حد کارای قدیمیش نبود، ولی خب بد هم نبود. در حد و اندازه های گلرویی بود. اجرای اِبی که همیشه معرکه هست، و صدای نازنینش. ولی خب شعر و شاعر هم نقش مهمی داره. گلرویی واسه خودش خوبه ولی هم سایزِ ابی نیست.
+ وقتی گوشِش میدادم یه لحظه های کوتاهی یادِ "شب مردِ تنها" میوفتادم و برگام میریخت. کاش موقعیت جوری بود که میگنجید شب مرد تنها رو گوش بدم. ولی نمیگنجه. تو شرایطِ فعلی هیچ آهنگِ خوبی نمیشه گوش داد؛ چون آهنگِ خوب تو اینجور شرایطی حیف میشه.
