امروز اکرانِ "چی‌چکا - قصه‌ی شب" تو شیراز بود و همین بعد از مدتها پامو به سینما کشوند. مستندی درباره شخصیت و زندگیِ بزرگمرد، ابراهیمِ منصفی. رامی. از دیدنش لذت بردم. حیف. حیف.حیف.
برای نمایشی که بلیطشِ 10 تومن بود 70 تومن هزینه کردم. یه بخشی از این هزینه ی نامتناسب رو بدشانسی هام تشکیل داد و بخشِ بزرگترشو حماقت هام. به هر حال؛ ارزششو داشت.
یکی از وبلاگای خوبی که همیشه دنبال میکنم (حتی وقتی خیلی کم تو بلاگ فعالم) وبلاگِ سپهرداده. قلمش دوست داشتنیه. و نوشته هاش و دغدغه هاش. این مطلبشو دوست داشتم. چنین مطلبی از چنین انسانِ پُری دور از انتظار نبود، جزو اون اقلیت که واکنشش نسبت به ما وقع مطابقِ انتظار بود. البته اصلاً نمیشد از این شخصیت و تحصیلات[سواد] توقعِ غیری داشت. وول خوردن لای اخباری که خورانده می‌شود وَ گم شدن لای سیلِ حرف‌ها و حدیث‌ها برام عموم است، نه برای خواص.
گرسنمه. برم یه چیزی بخورم.
