قبل نوشت: چرا بعد از برگشتِ مجدد به وب، کتابی و رسمی مینویسم؟ شاید برای سپهرداد باشد. همیشه کتابی نوشتن را دوست داشتم، ولی برعکس تلاش میکردم توی نوشته های وبلاگم تا حد ممکن کلماتِ کتابی و قلمبه سلمبه ننویسم. و سپهرداد روشنم کرد. از بس که خوب و عالی مینویسد. در ثانی، رسمی نوشتن تمرینی برای رسمی نوشتن است!
توی تمامِ ماه های گذشته نه اینترنتی داشتم و نه موبایلِ هوشمندی. 3 سال پیش تلفن همراهِ هوشمند را کنار گذاشتم و موبایلِ ساده‌ی نوکیا گرفتم دستم. البته نه خیلی ساده. یک ذره امکانات دارد، مثلا بلوتوث دارد، آهنگ پخش میکند (با صدای نکره)، و یک مرورگر فکستنیِ ماقبلِ تاریخ دارد که متنِ بعضی وبلاگ ها را باز میکند! صرفاً متنِ نوشته های بعضی از وبلاگ ها.
و من توی تمامِ هفت ماهِ گذشته، وقتی توی آن محیطِ کارگاهیِ خشک و بی روحِ وسطِ بیابان، تنها و بیکار بودم به سپهرداد و البته آبان سر میزدم. آدرسشان ساده بود و حفظ بودم. آبان کم مینوشت و کوتاه، ولی سپهرداد بگی نگی همیشه مینوشت و وقتی مینوشت طولانی و مردافکن مینوشت. و هر دوشان خوب مینوشتند و کتابی. و به خودم گفتم وقتی برگردم من هم رسمی مینویسم.
سپهرداد را دوست دارم، وبلاگ های نسبتا زیادی (حداقل 5-6 تا) را دوست دارم، ولی سپهراد میانِ آنها نگین است. به جز قلمِ دوست داشتنیش، بقیه ی چیز های وبلاگش هم آدم را کیفور میکند. در ستون سمت چپش نوشته:
دارم نگاه میکنم. و چیزها در من می‌روید. در این روز ابری چه روشنم و چه تاریک. همه‌ی رودهای جهان و همه‌ی فاضلاب‌های جهان به من می‌ریزد. به من که با هیچ پر میشوم. خاک انباشته از حقیقت است. دیگر چشم‌های من جا ندارد... چشم‌های ما کوچک نیست. زیبایی و زشتی کرانه ندارند..
برگرفته شده از sepehrdad.blog.ir
هر وقت وبلاگش را باز میکنم بلاشک این وصف و شرحِ حال را دوباره میخوانم و لذت میبرم. برای گوشیِ ساده ی من تمامِ وبلاگش یک ستونِ بی پس‌زمینه ی خیلی دراز میشود و باید دستم را 40 ثانیه روی دکمه ی "پایین" نگه دارم تا به جدیدترین مطلبش برسم. وقتی شستم روی دکمه ی "پایین" است آرشیو وبلاگش هم از جلوی چشمم میگذرد و کیف میکنم.. آذرِ 97.. مهرِ 93.. خرداد 90.. آبان 88.. دی 87.. .انصافاً خیلی پر و پیمان است. البته همیشه هم کیف نمیکنم، بعضی وقت ها وبلاگش که باز میشد دستم را 40 ثانیه روی همان دکمه نگه میداشتم و وقتی به مطلبش میرسیدم میدیدم مطلبِ قبلیست و چیزِ جدیدی نگذاشته، بعد آبان را باز میکردم و آن هم مطلب جدیدی نداشت و اگر داشت فراخورِ شرایطْ غمزده بود(درکش میکردم). و گوشی را کنار میگذاشتمو خیره میماندم به سقفِ همیشه سفیدِ کانِکس.
روزهای زیادی را در کانکس های آن کارگاهِ دورافتاده طی کردم. روزهای خیلی زیادی. گاهی یادم میرفت کرونا وجود دارد، به دور از اخبار، به دور از آدم ها، به دور از دنیای مجازی و به دور از دنیای واقعی. توی کارگاه، وسطِ بیابان، من بودم و احساس میکردم تکْ افتاده ام گوشه ی دنیا. تنها پاتوقِ دنجم فضایِ پشتِ سوله‌مان بود، یعنی پشتِ آخرین سوله. جایی که جلویش یک تپه ی تراشیده هست و فنس و سیم خاردار، و پشتش هم آخرین سوله‌ی کمپِ خوابگاه. آنجا فقط منم و من. آنجا من بودم و من. آنجا من خواهم بود و من. گوشه ی دنیا.
امشب دقت کردم که بلاگرها -که اکثراً دارای تیپ های شخصیتیِ مشابه هستند و میشود به عنوانِ یک کُلِ واحد بهشان نگاه کرد- زدند توی کارِ کانال تلگرام. خیلی ها. و به این فکر کردم که من هم یک برهه ای بدم نمی آمد کانال داشته باشم و 20-30 تا مخاطب، و برایشان یا برای خودم بنویسم. من هم بعضی وقت ها بدم نمی‌آمد. اسم این را میگذارم "نیاز به تماشاگر داشتن" (این توصیف را از جنابِ رومن گاری قرض میگیرم). بلاگر ها، همین آدم هایی که -به عنوان یک کلِ واحد- ویژگی‌شان درونگرایی‌ست و نسبت به مابقیِ جامعه آدم های عمیق تری هستند، همین ها هم نیاز به تماشاگر دارند. اصلاً بد نیست! بنی بشر نیاز به تماشاگر دارد، منتها هر کس به یک قیمتی.
حداقل این را میتوانم بگویم که بلاگرها احتمالاً به هر قیمتی تماشاگر نمیخواهند. اگر به کسی که ذاتاً سنخیتی با وبلاگ ندارد (یکی خارج از جامعه ی بلاگرها) یک وبلاگ بدهی، اسم کوچک و فامیلی و اسم پدر و آدرس خانه و شماره شناسنامه اش را هم تویش مینویسد و توی بوق و کرنا میگذارد! توی اینستاگرام هم آدرس وبلاگش را شِیر میکند و به همه ی دوستان و رفقا هم میدهدش. منظورم از نیاز به تماشاگر داشتن به هر قیمت، این است. وبلاگ را از یک حریمِ امن و دفترِ یادداشت تبدیل میکند به یک صحنه ی نمایش برای جبرانِ یک سری چیزها.
و البته کسانی که اخیراً دیده ام که زدند توی کارِ کانال، همه‌شان با نام و شخصیتِ مستعار بوده اند و حریم امنشان را حفظ کرده اند و از نظرم نیازشان به تماشاگر داشتن طبیعی بوده. وقتی 15 سالم بود، یعنی 10 سالِ پیش، کامنت های وبلاگم را بستم و بعد از آن اکثرِ اوقات کامنتهای وبلاگ هایم بسته مانده. با اینحال من هم بعضی وقت ها نیاز به تماشاگر دارم.
همین چند ماه پیش، وقتی 2 ماهِ تمام بدونِ مرخصی توی کارگاه مانده بودم و از همه ی عالم و آدم به دور بودم، شانسی چند تا آدرس با پسوندِ blog.ir زدم توی مرورگرِ فسیلِ گوشیِ ساده ام و اولین وبلاگی که باز شد شروع کردم به نوشتنِ یک کامنتِ بلندبالا برایش. توی شروع کامنتم نوشتم "من محسنم و یک جایی گیر افتادم که مدتهاست آدمی دور و برم نبوده است و...". و تهِ کامنت نوشتم: "میدانم وقتی دکمه ی ارسال را بزنم به احتمال قریب به یقین این کامنت ارسال نمیشود، چون مرورگرِ گوشی‌ام ساده تر از آن است که بشود با آن کامنت ارسال کرد". و وقتی روی دکمه ی ارسال کلیک کردم، مطابق انتظارم هیچ اتفاقی نیوفتاد و کامنتم ارسال نشد :)
من هم نیاز به تماشاگر داشتم، هر چند تماشاگری گیرم نیامد و رفتم و پشتِ آخرین سوله، روبروی تپه ی تراشیده شده و فنس‌ها و سیم خاردار نشستم.
علی ای حال، تماشاگر خواستن خوب است یا معمولی یا افتضاح؟ روده درازی نکنم و فقط اشاره کنم که "سطوح مختلف دارد". قطعا سطوح مختلف دارد و آدم ها را میشود طبق همین سطوح دسته بندی کرد.
بس.
۲۵ آذر ۹۹ ، ۰۱:۵۱ از یاد رفته
